Co się stało?

Dziewczyna szybko stwierdziła, że chłopak wcale nie wygląda normalnie. Ma straszne oczy, zielonożółte włosy, dziwne tatuaże na twarzy, w dodatku patrzy prosto na nią z dziwnym zachwytem. Trzymał w rękach ubrania. Czerwony mężczyzna uśmiechał się do niej przyjaźnie.

-Jestem profesor Eden. Witam cię w roku Ziemskim 2024- ukłonił się nisko jak gentleman. -Znajdujemy się w moim laboratorium, gdzie przespałaś w śpiączce ładny kawał czasu. Aż 2 ziemskie lata- wyprostował się. Dziewczyna dygnęła grzecznie zasłaniając biust. Chłopak jakby się obudził i od razu podał jej ubrania, które trzymał w rękach. Ręce też miał dziwne, jakby u owada, takie wielkie i pełne stawów. Według jej opinii, było ich za dużo, ale to nieważne. Ubrała się.

-Spałam aż dwa lata?- Posmutniała. -A co z tą apokalipsą?

Mężczyźni spojrzeli po sobie i posmutnieli.

-Musisz wiedzieć jedną, bardzo ważną rzecz- zaczął Eden. -Ludzka rasa jest już praktycznie na wymarciu. Ziemia do dzisiaj jest strasznie napromieniowana i ciężko jest nią gospodarować. Yrysh, dawaj statystyki- chłopak nieco się ożywił, oczy radośnie mu zaświeciły i zaczął paplać:

-Populację ludzką w kwadrancie Theta szacuje się na 12 jednostek, przy czym jedna trzecia jest jedynie hybrydą dwóch gatunków. W kwadrancie Pi i Xi odnotowano łącznie 5 jednostek ludzkich o nieskażonych genach. Najczęstsze spotykane gatunki krzyżowania z ludzkim DNA to...- Tu profesor zasłonił mu usta.

-Tyle wystarczy. Ona i tak nie zna więcej gatunków- szepnął konspiracyjnie. Dziewczyna zasłoniła nagie ciało całkiem gustownym ubraniem, a słuchając ich smutniała coraz bardziej. Była na wymarciu... Jej przyszłość maluje się w dość szarych barwach, najpewniej będzie musiała "krzyżować się" z jakimiś mutantami. Przeczesała włosy palcami, były zaskakująco miękkie i gładkie, ale to kolejna dygresja w jej głowie. Chłopak postanowił zmienić temat.

-Jak masz na imię?- Nie zna zbyt wiele tematów do rozmowy w towarzystwie.

-Sophia. A ty jesteś Irysz?- Wymówiła to dość niezdarnie, ale nie przejął się tym.

-Moje imię to Yryshbaranhat, ale możesz mówić Irysz, jeśli ci wygodniej- podrapał się zakłopotany w policzek. Dziewczynie słysząc to imię na myśl przyszła owieczka w cylindrze jedząca ryż z miski. Zachichotała.

-Dobrze się czujesz?- Zapytał profesor, nie widział w tym nic zabawnego.

-Cóż... W sumie to cieszę się, że nie zginęłam tam na pustkowiu. Ale to dziwne... Byłam na powierzchni kilka minut, promieniowanie chyba powinno mi zrobić krzywdę- mężczyźni znów po sobie spojrzeli, ale tym razem radośnie.

-Bałem się, że nie zapytasz- Yrysh pobiegł po coś do pokoju obok.